ਗੁਰਮੁਖਿ ਅੰਤਰਿ ਸਹਜੁ ਹੈ

ਗੁਰਮੁਖ ਜਨਾ ਦੀ ਅਵਸਥਾ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਖਦੇ ਹਨ॥
ਗੁਰਮੁਖਿ ਅੰਤਰਿ ਸਹਜੁ ਹੈ ਮਨੁ ਚੜਿਆ ਦਸਵੈ ਆਕਾਸਿ ॥
ਗੁਰੂ ਦੇ ਸਨਮੁਖ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਗੁਰਮੁਖ ਜਨਾ ਦੇ ਹਿਰਦੇ ਵਿਚ ਸਹਿਜ ਦਾ ਵਾਸਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨ ਵੱਲੋਂ ਧਾਰੀ ਮਤ ਭਾਵ ਗੁਰਮਤਿ ਬਹੁਤ ਉੱਚੀ ਸੁੱਚੀ ਹੋਂਦੀ ਹੈ॥
(ਇਸਲਈ ਅਸੀਂ ਆਖਦੇ ਹਾਂ ਮਨ ਨੀਵਾਂ ਮੱਤ ਉੱਚੀ)
ਤਿਥੈ ਊਂਘ ਨ ਭੁਖ ਹੈ ਹਰਿ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਨਾਮੁ ਸੁਖ ਵਾਸੁ ॥
ਬਸ ਇਸੇ ਧਾਰੀ ਹੋਏ ਗੁਰਮਤਿ ਸਦਕਾ ਨਾਂਹ ਤਾ ਅਗਿਆਨ ਰੂਪੀ ਨੀਂਦ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀ ਹਾਂ ਤੇ ਨਾਂਹ ਹੀ ਪਦਾਰਥੀ ਭੁੱਖ ਨਜਦੀਕ ਆਉਂਦੀ ਹੈ॥
ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਨਾਮੁ ਰੂਪੀ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਪਾਉਣ ਨਾਲ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਸਹਿਜ ਰੂਪੀ ਸੁਖ ਦਾ ਵਾਸਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ॥
ਨਾਨਕ ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਵਿਆਪਤ ਨਹੀ ਜਿਥੈ ਆਤਮ ਰਾਮ ਪ੍ਰਗਾਸੁ ॥੧੬॥ 
ਨਾਨਕ ਤਾ ਸਮਝਾਉਣਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਹਿਰਦਿਆਂ ਵਿਚ ਘਟ ਘਟ ਵਿਚ ਰਮੇ ਰਾਮ ਦਾ ਗਿਆਨ ਰੂਪੀ ਪ੍ਰਗਾਸ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੁਨਿਆਵੀ ਦੁੱਖ ਸੁਖ ਪੋਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ॥
ਉਹ ਆਰਿਆ ਚਰਖੜੀਆ ਹੇਠ ਵੀ ਆਖਦੇ ਹਨ...
ਜੇ ਸੁਖੁ ਦੇਹਿ ਤ ਤੁਝਹਿ ਅਰਾਧੀ ਦੁਖਿ ਭੀ ਤੁਝੈ ਧਿਆਈ ॥੨॥
ਜੇ ਭੁਖ ਦੇਹਿ ਤ ਇਤ ਹੀ ਰਾਜਾ ਦੁਖ ਵਿਚਿ ਸੂਖ ਮਨਾਈ ॥੩॥
ਤਨੁ ਮਨੁ ਕਾਟਿ ਕਾਟਿ ਸਭੁ ਅਰਪੀ ਵਿਚਿ ਅਗਨੀ ਆਪੁ ਜਲਾਈ ॥੪॥
ਧੰਨਵਾਦ