Sunday, September 25, 2016

ਫਰੀਦਾ ਗਲੀਏ ਚਿਕੜੁ ਦੂਰਿ ਘਰੁ ਨਾਲਿ ਪਿਆਰੇ ਨੇਹੁ ॥

ਫਰੀਦਾ ਗਲੀਏ ਚਿਕੜੁ ਦੂਰਿ ਘਰੁ ਨਾਲਿ ਪਿਆਰੇ ਨੇਹੁ ॥ 
ਚਲਾ ਤ ਭਿਜੈ ਕੰਬਲੀ ਰਹਾਂ ਤ ਤੁਟੈ ਨੇਹੁ ॥੨੪॥ 
ਸੇਖ ਸਾਬ '''ਨਿਰੰਕਾਰ ਆਕਾਰ ਆਪਿ ਨਿਰਗੁਨ ਸਰਗੁਨ ਏਕ ॥ ਏਕਹਿ ਏਕ ਬਖਾਨਨੋ ਨਾਨਕ ਏਕ ਅਨੇਕ'''ਦੀ ਲੰਮੀ ਯਾਤਰਾ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਆਖ ਰਹੇ ਹਨ ਕੇ ਸਾਹਿਬ ਨਾਲ ਮਿਲਾਪ ਦਾ ਰਾਹ ਬਹੁਤ ਲੰਮਾ ਹੈ ਤੇ ਰਾਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾ ਕਮਾਦਿਕ(ਕਾਮ ਕ੍ਰੋਧ ਲੋਬ ਮੋਹ ਅਹੰਕਾਰ) ਅਨਸਰਾ ਨੇ ਘੇਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਕਰਾ ਕੀ ਸਾਹਿਬ ਪ੍ਰਤੀ ਪ੍ਰੀਤ ਕਰਕੇ ਜਾਣਾ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ॥
ਹੁਣ ਮੁਸਕਿਲ ਇਹ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਕੇ ਜੇ ਆਪਾ ਭਾਵ ਲੈ ਕੇ ਤੁਰਦਾ ਹਾ ਤੇ ਇਹ ਝਿਕੜ ਰੂਪੀ ਕਮਾਦਿਕ ਮੇਰੇ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂ ਛਲਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜੇ ਨਾਹ ਜਾਵਾ ਤਾ ਸਾਹਿਬ ਪ੍ਰਤੀ ਪ੍ਰੀਤ ਟੁਟਦੀ ਹੈ॥
ਸਲੋਕ ਦਾ ਤਤ ਸਾਰ ਇਹ ਹੈ ਕੇ ਇਕ ਤੂ ਅਨੇਕ ਤੇ ਅਨੇਕ ਤੂ ਇਕ ਹੋਣ ਦਾ ਸਫਰ ਆਪਾ ਤਿਆਗ ਕੇ ਹੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਨਹੀ ਤਾ ਆਪਾ ਹੀ ਸਭ ਤੂ ਵੱਡਾ ਦੁਸ਼ਮਨ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿਓ ਜੋ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਕਾਰਣ ਹੀ ਆਪਾ ਭਾਵ ਹੈ॥
ਕਬੀਰ ਜੀ ਵੀ ਇਸ ਯਾਤਰਾ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਦਸਦੇ ਹਨ ਕੇ ਕਿਵੇ ਮਿਲਾਪ ਕਦਮ ਦਰ ਕਦਮ ਹੋਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਓਹ ਕਦਮ ਦੁਨੀਆ ਦਾਰੀ ਦੀ ਪਾਈ ਲੀਹ ਤੂ ਵਖਰੇ ਹੋਂਦੇ ਹਨ॥
ਕਬੀਰ ਜਿਹ ਮਾਰਗਿ ਪੰਡਿਤ ਗਏ ਪਾਛੈ ਪਰੀ ਬਹੀਰ ॥ 
ਇਕ ਅਵਘਟ ਘਾਟੀ ਰਾਮ ਕੀ''' ਤਿਹ ਚੜਿ ਰਹਿਓ ਕਬੀਰ ॥੧੬੫॥

No comments:

Post a Comment