ਫਰੀਦਾ ਜਾ ਲਬੁ ਤਾ ਨੇਹੁ ਕਿਆ ਲਬੁ ਤ ਕੂੜਾ ਨੇਹੁ ॥

ਫਰੀਦਾ ਜਾ ਲਬੁ ਤਾ ਨੇਹੁ ਕਿਆ ਲਬੁ ਤ ਕੂੜਾ ਨੇਹੁ ॥
ਕਿਚਰੁ ਝਤਿ ਲਘਾਈਐ ਛਪਰਿ ਤੁਟੈ ਮੇਹੁ ॥੧੮॥
ਸੇਖ ਸਾਬ ਆਪਣੇ ਇਸ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਸਾਹਿਬ ਪ੍ਰਤੀ ਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਰੀਤ ਦਾ ਬਿਆਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਸਮਝਾ ਰਹੇ ਹਨ ਜੇ ਪ੍ਰੀਤ ਵਿਚ ਲਾਲਚ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤਾ ਓਹ ਪ੍ਰੀਤ ਕਿਸ ਕੰਮ ਦੀ ਹੈ, ਦਰਾਸਲ ਓਹ ਪ੍ਰੀਤ ਲਾਲਚ ਕਰਕੇ ਕੂੜ ਦਾ ਰੂਪ ਹੈ ਭਾਵ ਵਾਪਰ ਹੈ॥
ਇਹ ਖਿਆਲ ਰਖ ਟੁਟੇ ਬੰਨ ਵਾਲੇ ਛਪੜ ਵਿਚ ਮੀਹ ਦਾ ਪਾਣੀ ਕਿੰਨੇ ਕੋ ਚਿਰ ਰੁਕਨਾ ਹੈ ਭਾਵ ਇਹ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਸਵਾਸਾ ਕਿੰਨਾ ਕੋ ਚਿਰ ਠਹਰਨਾ ਹੈ ਆਖਰ ਕਾਰ ਪਦਾਰਥੀ ਦੋੜ ਵਿਚ ਬਾਜੀ ਹਾਰਨੀ ਹੀ ਪੈਣੀ ਹੈ ॥
ਜਦ ਆਮ ਜਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਵਿਚਰੀਏ ਤਾ ਆਮ ਸਿਆਣੇ ਇਕ ਗੱਲ ਆਖਦੇ ਹਨ''ਜਿਥੇ ਹੋਏ ਪਿਆਰ ਉਥੇ ਕਦੇ ਨਾਹ ਕਰੀਏ ਵਾਪਾਰ''॥ ਕਾਰਣ ਵਾਪਰ ਤੇ ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਇਕਠੇ ਨਹੀ ਹੋਂਦੇ ਹਨ॥ ਵਾਪਰ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਨਾਹ ਕਿਸੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਲਾਲਚ ਛੁਪਿਆ ਹੋਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਇਕ ਦੂਜੇ ਪ੍ਰਤੀ ਸਮਰਪਣ ਹੋਂਦਾ ਹੈ॥
ਇਸੇ ਗੱਲ ਨੂ ਮਦੇ ਨਜਰ ਰਖਦਿਆ ਮਹਲਾ ੫ ਨੇ ਆਖਿਆ .''ਆਸਕੁ ਆਸਾ ਬਾਹਰਾ ਮੂ ਮਨਿ ਵਡੀ ਆਸ ''
ਕੇ ਸਾਹਿਬ ਪ੍ਰਤੀ ਪ੍ਰੀਤ ਵਿਚ ਆਸਾ ਦੀ ਕੋਈ ਜਗ੍ਹਾ ਨਹੀ ਹੋਂਦੀ ਹੈ ਬਲਕੇ ਆਸਾ ਹੀ ਵਿਛੋੜੇ ਦਾ ਕਾਰਣ ਹੈ॥
ਜੇ ਹੋਰ ਅਗੇ ਜਾਣਨ ਦੀ ਚਾਹਤ ਹੋਵੇ ਤਾ ਅਸੀਂ ਪਿਛਲੇ ਸਮੇ ਵਿਚ ਆਸਾ ਦੀ ਵਾਰ ਵਿਚ ਵਿਚਾਰਿਆ ਸੀ ਕੇ .'''ਸਲੋਕੁ ਮਹਲਾ ੨ ॥ ਏਹ ਕਿਨੇਹੀ ਆਸਕੀ ਦੂਜੈ ਲਗੈ ਜਾਇ ॥ ਨਾਨਕ ਆਸਕੁ ਕਾਂਢੀਐ ਸਦ ਹੀ ਰਹੈ ਸਮਾਇ ॥ ਚੰਗੈ ਚੰਗਾ ਕਰਿ ਮੰਨੇ ਮੰਦੈ ਮੰਦਾ ਹੋਇ ॥ ''''ਆਸਕੁ ਏਹੁ ਨ ਆਖੀਐ ਜਿ ਲੇਖੈ ਵਰਤੈ ਸੋਇ''''' ॥੧॥