Sunday, September 25, 2016

ਸਾਹੁਰੈ ਢੋਈ ਨਾ ਲਹੈ ਪੇਈਐ ਨਾਹੀ ਥਾਉ ॥

ਸਾਹੁਰੈ ਢੋਈ ਨਾ ਲਹੈ ਪੇਈਐ ਨਾਹੀ ਥਾਉ ॥ 
ਪਿਰੁ ਵਾਤੜੀ ਨ ਪੁਛਈ ਧਨ ਸੋਹਾਗਣਿ ਨਾਉ ॥੩੧॥
ਸੇਖ ਸਾਬ ''ਅੰਗੁ ਮੁੜੇ ਮੁੜਿ ਜਾਇ''ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਨੂ ਅਗੇ ਤੋਰਦੇ ਹੋਏ ਆਖਦੇ ਹਨ ਕੇ ਜੋ ਜੀਵ ਇਸਤਰੀਆ ਕੰਤ ਕਰਤਾਰ ਦੇ ਸੰਗ ਤੂ ਖੁੰਝ ਜਾਂਦੀਆ ਹਨ, ਕੰਤ ਕਰਤਾਰ ਉਹਨਾ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰਕੇ ਰਤਾ ਜਿੰਨੀ ਵੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਭਾਵੇ ਅਜੇਹੀਆ ਜੀਵ ਇਸਤਰੀਆ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜੀ ਸੋਹਾਗਣ ਆਖੀ ਜਾਣ॥
ਅਜੇਹੀਆ ਜੀਵ ਇਸਤਰੀਆ ਦੀ ਨਾਹ ਤਾ ਕੰਤ ਕਰਤਾਰ ਅਗੇ ਢੋਈ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾਹ ਹੀ ਸੰਸਾਰ ਘਰ ਪੁਛ ਹੋਂਦੀ ਹੈ॥
ਜਿਵੇ ਮਹਲਾ ੧ ਸਿਰੀ ਰਾਗ ਵਿਚ ਆਖਦੇ ਹਨ..'''ਕਾਮਣਿ ਕਾਮਿ ਨ ਆਵਈ ਖੋਟੀ ਅਵਗਣਿਆਰਿ ॥ ਨਾ ਸੁਖੁ ਪੇਈਐ ਸਾਹੁਰੈ ਝੂਠਿ ਜਲੀ ਵੇਕਾਰਿ ॥ ਆਵਣੁ ਵੰਞਣੁ ਡਾਖੜੋ ਛੋਡੀ ਕੰਤਿ ਵਿਸਾਰਿ ॥
ਢੋਈ ਨਾ ਮਿਲਣ ਦਾ ਮੁਖ ਕਾਰਣ ਹੈ ਅਗਿਆਨਤਾ॥
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਜਦ ਗੁਰੂ ਗਿਆਨ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਤਾ ਗੁਰਬਾਣੀ ਹਾਮੀ ਭਰਦੀ ਹੋਏ ਆਖਦੀ ਹੈ..''ਉਪਜਿਆ ਤਤੁ ਗਿਆਨੁ ਸਾਹੁਰੈ ਪੇਈਐ ਇਕੁ ਹਰਿ ਬਲਿ ਰਾਮ ਜੀਉ ॥
ਬਸ ਇਹ ਗੱਲ ਸਮਝਣ ਵਾਲੀ ਹੈ ਕੇ ਬਿਨਾ ਗੁਣਾ ਨੂ ਕਿਰਦਾਰ ਵਿਚ ਢਾਲੇ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜੀ ਦਾਵਾ ਕਰੀ ਜਾਈਏ ਕੇ ਅਸੀਂ ਸਿਖ ਹਾ ਪਰ ਇਹ ਦਾਵਾ ਗੁਰੂ ਤਾਈ ਫੋਕਾ ਹੋ ਗੁਜਰੇਗਾ॥ਕਿਓਕੇ ''ਪਿਰੁ ਵਾਤੜੀ ਨ ਪੁਛਈ ਧਨ ਸੋਹਾਗਣਿ ਨਾਉ''
ਕੇਵਲ ਅਖਵਾਣ ਨਾਲ ਸਿਖ ਨਹੀ ਹੋਈ ਦਾ ਸਗੋ ਸਿਖੀ ਕਮਾਉਣ ਨਾਲ ਸਿਖ ਹੋ ਨਿਬੜੀ ਦਾ ਹੈ॥
ਸੋ ਜੋ ਕੇਵਲ ਸਿਖ ਹੋਣ ਦਾ ਦਾਵਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਓਹ ਅਸਲ ਵਿਚ ਖੁੰਝੇ ਹੋਏ ਹੋਂਦੇ ਹਨ ਜੋ ਨਾਹ ਇਧਰ ਦੇ ਹੋਂਦੇ ਹਨ ਨਾਹ ਉਧਰ ਦੇ ਹੋਂਦੇ ਹਨ॥

No comments:

Post a Comment