Sunday, September 25, 2016

ਫਰੀਦਾ ਜਿਨ੍ਹ ਲੋਇਣ ਜਗੁ ਮੋਹਿਆ ਸੇ ਲੋਇਣ ਮੈ ਡਿਠੁ ॥

ਫਰੀਦਾ ਜਿਨ੍ਹ ਲੋਇਣ ਜਗੁ ਮੋਹਿਆ ਸੇ ਲੋਇਣ ਮੈ ਡਿਠੁ ॥
ਕਜਲ ਰੇਖ ਨ ਸਹਦਿਆ ਸੇ ਪੰਖੀ ਸੂਇ ਬਹਿਠੁ ॥੧੪॥
ਸੇਖ ਸਾਬ ਦੇ ਇਸ ਸਲੋਕ ਨਾਲ ਜੋੜ ਇਕ ਵਰਤਾਂਤ ਸੁਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਂਝਾ ਕਰਨ ਯੋਗ ਹੈ॥ ਕਹੰਦੇ ਭਲੇ ਸਮਿਆ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕੇ ਇਕ ਫ਼ਕੀਰ ਆਪਣੇ ਚੇਲੇ ਨਾਲ ਤੁਰਿਆ ਜਾਵੇ, ਇਕ ਪੁਰਾਣੇ ਕਬਰਸਤਾਨ ਕੋਲੋ ਗੁਜਰਦਿਆ ਫ਼ਕੀਰ ਇਕ ਮਨੁਖੀ ਖੋਪੜੀ ਨੂ ਦੇਖ ਮੁਸਕਰਾਨ ਲੱਗ ਪਿਆ,ਚੇਲੇ ਪੁਛਿਆ ਗੁਰੂ ਜੀ ਕੀ ਹੋਇਆ ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਖੋਪੜੀ ਨੂ ਵੇਖ ਮੁਸਕਰਾ ਰਹੇ ਹੋ॥
ਫ਼ਕੀਰ ਬੋਲਿਆ ਦੇਖ ਜਿਸ ਖੋਪੜੀ ਵਿਚ ਅੱਜ ਇਕ ਪੰਛੀ ਨੇ ਆਲਣਾ ਪਾਇਆ ਹੈ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਇਹ ਖੋਪੜੀ ਇਕ ਸੁੰਦਰ ਰਾਨੀ ਦੀ ਹੋਂਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨੋਕਰ ਨੂ ਸਿਰਫ ਇਸ ਗੱਲ ਕਰਕੇ ਮੋਤ ਦੇ ਘਾਟ ਉਤਾਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕੇ ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਇਸਦੀਆ ਅਖਾ ਵਿਚ ਪਾਉਣ ਲਈ ਸੁਰਮਾ ਪੀਸਿਆ ਸੀ ਓਹ ਕੁਝ ਕੋ ਮੋਟਾ ਰਹ ਗਿਆ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾ ਬਰੀਕ ਨਹੀ ਹੋਇਆ ਤੇ ਖੋਪੜੀ ਦੇ ਮਾਲਿਕ ਰਾਨੀ ਦੀਆ ਅਖਾ ਵਿਚ ਜਦ ਸੁਰਮਚੋ ਨਾਲ ਸੁਰਮਾ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਤਾ ਓਹ ਰੜਕਣ ਲੱਗਾ ਜਿਸ ਤੂ ਗੁਸੇ ਹੋ ਇਸ ਨੇ ਨੋਕਰ ਨੂ ਮਰਵਾ ਦਿੱਤਾ॥ਵੇਖ ਅੱਜ ਓਹ ਹੀ ਅਖਾ ਦੀ ਜਗ੍ਹਾ ਵਿਚ ਪੰਛੀ ਨੇ ਆਲਣਾ ਪਾਇਆ ਹੈ॥
ਸੇਖ ਸਾਬ ਜੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਬਿਆਨ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਜਿੰਨਾ ਅਖਾ ਦੀ ਖੂਬਸੂਰਤੀ ਵੇਖ ਸਾਰੇ ਅਸ਼ ਅਸ਼ ਕਰਦੇ ਸੀ,ਸੇਖ ਸਾਬ ਕਹੰਦੇ ਓਹ ਮੈ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਮਿਲੇ ਹੋਏ ਵੇਖੇ॥ਇਹ ਓਹ ਹੀ ਅਖਾ ਸਨ ਜੋ ਕਦੇ ਕਜਲ ਦੀ ਥੋੜੀ ਜੇਹੀ ਰੜਕ ਨਹੀ ਸਹਾਰ ਦੀਆ ਸਨ ਤੇ ਅੱਜ ਪੰਛੀ ਵਿਚ ਆ ਬਚੇ ਦਿੰਦੇ ਹਨ॥
ਅੰਤ ਗੁਰਬਾਣੀ ਇਕ ਨਿਰਣਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ..''
ਰਾਜੁ ਜੋਬਨੁ ਅਵਧ ਜੋ ਦੀਸੈ ਸਭੁ ਕਿਛੁ ਜੁਗ ਮਹਿ ਘਾਟਿਆ ॥
ਨਾਮੁ ਨਿਧਾਨੁ ਸਦ ਨਵਤਨੁ ਨਿਰਮਲੁ ਇਹੁ ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਧਨੁ ਖਾਟਿਆ ॥

No comments:

Post a Comment