Sunday, September 25, 2016

ਭਿਜਉ ਸਿਜਉ ਕੰਬਲੀ ਅਲਹ ਵਰਸਉ ਮੇਹੁ ॥

ਭਿਜਉ ਸਿਜਉ ਕੰਬਲੀ ਅਲਹ ਵਰਸਉ ਮੇਹੁ ॥
ਜਾਇ ਮਿਲਾ ਤਿਨਾ ਸਜਣਾ ਤੁਟਉ ਨਾਹੀ ਨੇਹੁ ॥੨੫॥
ਸੇਖ ਸਾਬ ਪਿਛਲੇ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਜੋ ਰੁਕਾਵਟ ''ਗਲੀਏ ਚਿਕੜੁ ਦੂਰਿ ਘਰੁ''' ਕਰਕੇ ਉਤਪਨ ਹੋਈ ਸੀ ਤੇ ਜਿਸਨੇ ਇਹ ਅਸਮੰਜਿਸ਼ '''ਚਲਾ ਤ ਭਿਜੈ ਕੰਬਲੀ ਰਹਾਂ ਤ ਤੁਟੈ ਨੇਹੁ ''ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਇਸ ਸਲੋਕ ਵਿਚ ਉਸ ਰੁਕਾਵਟ ਨੂ ਦਰਕਰਾਰ ਕਰਕੇ ਆਖ ਰਹੇ ਹਨ ਕੇ ਭਾਵੇ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ ਵਿਚਰਦਿਆ ਭਾਵੇ ਇਹ ਵਿਕਾਰ ਰੂਪੀ ਕਮਾਦਿਕ ਮੇਰੇ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂ ਭੀਉਣ ਦੀ ਕੋਸਿਸ ਕਰਨ ਭਾਵੇ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਹੋਏ ਕਮਾਦਿਕ ਦੀ ਵਾਰਿਸ ਮਿਲਾਪ ਦੇ ਰਾਹ ਉਤੇ ਹੋਂਦੀ ਹੋਵੇ॥
ਪਰ ਸੇਖ ਸਾਬ ਆਪਣਾ ਵਿਸਵਾਸ ਸਚ ਦੇ ਪਾਂਧੀਆ ਪ੍ਰਤੀ ਦਿਖਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਆਖਦੇ ਹਨ ਕੇ ਇੰਨੇ ਸਭ ਕੁਝ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਮੈ ਰੱਬ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੂ ਜਾ ਮਿਲਣ ਦੀ ਤਾਂਘ ਰਖਦਾ ਹਾ ਤਾ ਜੋ ਸਾਹਿਬ ਤੇ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਪਿਆਰਿਆ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਪ੍ਰੀਤ ਨਾਹ ਟੁਟੇ॥
ਸੇਖ ਸਾਬ ਇਕ ਵਿਸਵਾਸ ਜਾਹਿਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ ਕੇ ''ਸਾਧ ਕੈ ਸੰਗਿ ਮੁਖ ਊਜਲ ਹੋਤ ॥ ਸਾਧਸੰਗਿ ਮਲੁ ਸਗਲੀ ਖੋਤ ॥ ਸਾਧ ਕੈ ਸੰਗਿ ਮਿਟੈ ਅਭਿਮਾਨੁ ॥ ਸਾਧ ਕੈ ਸੰਗਿ ਪ੍ਰਗਟੈ ਸੁਗਿਆਨੁ ॥ ਸਾਧ ਕੈ ਸੰਗਿ ਬੁਝੈ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇਰਾ ॥ ਸਾਧਸੰਗਿ ਸਭੁ ਹੋਤ ਨਿਬੇਰਾ ॥ ਸਾਧ ਕੈ ਸੰਗਿ ਪਾਏ ਨਾਮ ਰਤਨੁ ॥ ਸਾਧ ਕੈ ਸੰਗਿ ਏਕ ਊਪਰਿ ਜਤਨੁ ॥ ਸਾਧ ਕੀ ਮਹਿਮਾ ਬਰਨੈ ਕਉਨੁ ਪ੍ਰਾਨੀ ॥ ਨਾਨਕ ਸਾਧ ਕੀ ਸੋਭਾ ਪ੍ਰਭ ਮਾਹਿ ਸਮਾਨੀ ॥੧॥
ਸਲੋਕ ਦੀ ਵਿਚਾਰ ਧਿਆਨ ਨੂ ਸੂਹੀ ਰਾਗ ਵਿਚ ਮਹਲਾ ੪ ਦੇ ਫ਼ਰਮਾਨ ਵੱਲ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਜਿਥੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਆਖ ਰਹੇ ਹਨ ..''
ਝਖੜੁ ਝਾਗੀ ਮੀਹੁ ਵਰਸੈ ਭੀ ਗੁਰੁ ਦੇਖਣ ਜਾਈ ॥੧੩॥ ਸਮੁੰਦੁ ਸਾਗਰੁ ਹੋਵੈ ਬਹੁ ਖਾਰਾ ਗੁਰਸਿਖੁ ਲੰਘਿ ਗੁਰ ਪਹਿ ਜਾਈ ॥੧੪॥ ਜਿਉ ਪ੍ਰਾਣੀ ਜਲ ਬਿਨੁ ਹੈ ਮਰਤਾ ਤਿਉ ਸਿਖੁ ਗੁਰ ਬਿਨੁ ਮਰਿ ਜਾਈ ॥੧੫॥ ਜਿਉ ਧਰਤੀ ਸੋਭ ਕਰੇ ਜਲੁ ਬਰਸੈ ਤਿਉ ਸਿਖੁ ਗੁਰ ਮਿਲਿ ਬਿਗਸਾਈ ॥੧੬॥ ਸੇਵਕ ਕਾ ਹੋਇ ਸੇਵਕੁ ਵਰਤਾ ਕਰਿ ਕਰਿ ਬਿਨਉ ਬੁਲਾਈ ॥੧੭॥ ਨਾਨਕ ਕੀ ਬੇਨੰਤੀ ਹਰਿ ਪਹਿ ''''ਗੁਰ ਮਿਲਿ'' ''ਗੁਰ ਸੁਖੁ''' ਪਾਈ ॥੧੮॥

No comments:

Post a Comment