Sunday, September 25, 2016

ਫਰੀਦਾ ਮੈ ਭੋਲਾਵਾ ਪਗ ਦਾ ਮਤੁ ਮੈਲੀ ਹੋਇ ਜਾਇ ॥

ਫਰੀਦਾ ਮੈ ਭੋਲਾਵਾ ਪਗ ਦਾ ਮਤੁ ਮੈਲੀ ਹੋਇ ਜਾਇ ॥
ਗਹਿਲਾ ਰੂਹੁ ਨ ਜਾਣਈ ਸਿਰੁ ਭੀ ਮਿਟੀ ਖਾਇ ॥੨੬॥
ਸੇਖ ਸਾਬ ਆਖ ਰਹੇ ਹਨ ਕੇ ਮੈ ਇਸ ਫਿਕਰ ਨਾਲ ਗ੍ਰਸਤ ਹਾ ਕੇ ਕੀਤੇ ਮੇਰੀ ਪੱਗ ਮਿੱਟੀ ਘੱਟੇ ਨਾਲ ਨਾਹ ਮੈਲੀ ਹੋ ਜਾਵੇ ਪਰ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਇਹ ਗੱਲ ਭੁੱਲੀ ਬੈਠੀ ਹੈ ਕੇ ਪੱਗਾ ਤਾ ਇਕ ਪਾਸੇ, ਸਮਾ ਆਉਣ ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਨੇ ਜਿਸ ਸਿਰ ਉਤੇ ਪੱਗ ਟਿਕੀ ਹੈ ਉਸ ਨੂ ਵੀ ਗਾਲਾ ਸਾੜ ਦੇਣਾ ਹੈ॥
ਇਹ ਤਾ ਹੋਈ ਅਖਰੀ ਅਰਥੀ ਵਿਚਾਰ ਪਰ ਜੇ ਭਾਵ ਅਰਥ ਨਾਲ ਸਾਂਝ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ ਤਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਲੋਕ ਲੱਜਾ ਨੂ ਆਪਣੀ ਇਜ਼ਤ ਮੰਨ ਕੇ ਬੇ ਲੋੜੀਆ ਜਰੂਰਤਾ ਪਾਲਦੇ ਹਾ ਤੇ ਇਹਨਾ ਜਰੂਰਤਾ ਨੂ ਆਪਣਾ ਮਾਨ ਸਨਮਾਨ ਸਮਝਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੇ ਹਾ॥
ਸਮਾ ਆਉਣ ਉਤੇ ਇਹ ਬੇ ਫਜੂਲ ਲੋੜਾ ਹੀ ਗਲੇ ਦਾ ਫੰਦਾ ਬਣਦੀਆ ਹਨ॥
ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਹ ਜਾਣ ਲਈ ਕੇ ਪਦਾਰਥ ਤਾ ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਤੋੜ ਨਾਲ ਤਾ ਖੁਦ ਦੇ ਸਰੀਰ ਨੇ ਨਹੀ ਨਿਭਾਉਣੀ ਤਾ ਇਹ ਪਦਾਰਥੀ ਦੋੜ ਫਜੂਲ ਨਜਰ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਵੇਗੀ॥
ਆਮ ਸੁਣਨ ਨੂ ਮਿਲਦਾ ਹੈ ਕੇ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਗਰੀਬ ਦੇ ਘਰ ਜੰਮੇ ਹੋ ਤਾ ਤੁਹਾਡਾ ਕੋਈ ਦੋਸ ਨਹੀ ਪਰ ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਗਰੀਬ ਹੀ ਮਰ ਗਏ ਤਾ ਤੁਹਾਡਾ ਦੋਸ ਮੰਨਿਆ ਜਾਵੇਗਾ॥ ਪਰ ਪਰਮਾਰਥ ਦੇ ਮਾਰਗ ਉਤੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸਹੀ ਨਹੀ ਟੁਕਦੀ॥
ਤੁਸੀਂ ਅਮੀਰ ਜੰਮੋ ਜਾ ਗਰੀਬ ਮਰੋ ਪਰ ਇਕ ਸੁਚਜਾ ਤੇ ਸਚਾ ਸੁਚੇ ਆਚਰਨ ਵਾਲਾ ਜੀਵਨ ਜੀ ਕੇ ਸਮਾਜ ਦੀ ਹਾ ਪਖੀ ਉਸਾਰੀ ਵਿਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਵੋ ਇਹ ਗੱਲ ਵਧ ਮਾਇਨੇ ਰਖਦੀ ਹੈ॥

No comments:

Post a Comment